«تارنوش» آلبوم «انسان» را منتشر کرد/ یک ملودی فراتر از مرزها

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از امور رسانه ای پروژه، آلبوم موسیقی «انسان» کاری تازه از گروه «تارنوش» با ارائه فضاهای تازه‌ای در قالب موسیقی ایرانی، از امروز سوم مهر منتشر و در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌گیرد.

آهنگساز و تنظیم کننده آلبوم «انسان» بهنام جهانبیگلو بوده و تلاش کرده تا از سازهای اصیل ایرانی رنگ بندی و استفاده تازه‌ای داشته باشد.

جهانبیگلو درباره آلبوم «انسان» که تازه‌ترین اثر گروه «تارنوش» است، توضیح داد: آلبوم «انسان» شامل ۷ قطعه با نام های بَدو، شوق، دَرک، عشق، جمع، ایل و انسان است.

وی درباره ایده شکل‌گیری این آلبوم تاکید کرد: ایده خلق این آثار زمانی به ذهنم رسید که تکنولوژی هوش مصنوعی به حوزه هنر موسیقی، که یک حیطه کاملا انسانی است، ورود کرد. این اتفاق برای من و بسیاری از موزیسین‌ها خوشایند نبود. اتفاقاتی که مثل ساخت قطعات موسیقی و تنظیم و حتی بازسازی صدای خوانندگان و سازها می ماند. بنابراین، در کارهای تازه‌ای که ساختم سعی کردم روی معانی کار کنم که فکر می‌کنم‌ و امیدوارم‌ که تکنولوژی هرگز نتواند به این ساحت‌ها ورود کند. ساحت‌های درک، عشق و شوق که اسم آهنگ های آلبوم انسان هستند.

جهانبیگلو درباره هنرمندانی که در شکل‌گیری آلبوم «انسان» نقش داشته‌اند، گفت: بسیار قدردان همکاری با هنرمندان بسیار برجسته‌ای هستم که در نخستین آلبوم گروه «تارنوش» به نام «تارنوش» و اکنون هم در آلبوم تازه گروه به اسم «انسان» ما را یاری دادند.

عادله کریم‌زاده نوازنده تار، علیرضا حاج علی شیر نوازنده سنتور، امیر مظاهری نوازنده کمانچه، امین رحیمی نوازنده نی، سیاوش عبدی پرکاشن های ایرانی، یاسمن نجم الدین نوازنده قانون، آیدا عباسی نوازنده قانون، سوگول کریمی خواننده سوپرانو و امیرمهدی مقدم نوازنده عود هنرمندانی هستند که در آلبوم «انسان» نقش داشته‌اند. ضمن اینکه ضبط و میکس این آلبوم را محسن جلیلی برعهده داشته و طراح کاور در این اثر شیدا عادل است.

در توضیحات تکمیلی این آلبوم آمده است:

«تارنوش» یکی از گروه‌های خلاق عرصه موسیقی ایرانی است که توانسته در دل مخاطبانِ موسیقی جای ویژه‌ای برای خود باز کند. گروه موسیقی «تارنوش» تلاش می‌کند تا صدای تازه‌ای در عرصه موسیقی ایرانی به گوش مخاطبان برساند.

به موسیقی «تارنوش» که گوش می‌کنیم، در ابتدا صدای یکی از سازهای اصیل ایرانی مانند تار، سنتور و یا کمانچه به گوش می‌رسد که جمله‌ای را در دستگاه نوا، شور، ماهور و یا دستگاه دیگری می‌نوازد. منتظریم که ارکستر مطابق آنچه انتظار دارم جملات بعدی را در قالب چهارمضراب، پیش درآمد، یا حتی تصنیف بنوازد اما غافلگیر می‌شویم! عود وارد می‌شود.

عود نقش گیتار باس در یک ارکستر جَز را ایفا می‌کند. از قبل می‌دانستیم که عود چنین قابلیتی هم دارد اما در اینجا، با حرکت‌های ریتمیک و ملودیک مدرن، به موسیقی، شور و تحرک‌ می‌بخشد. سنتور آرپژهایی می‌نوازد که گوشِ آدمی به سمت آواز دشتی هدایت می‌کنند. این در حالی است که رنگ آمیزی سازها و تنظیم ارکستر ما را به یاد برخی از آثار حسین علیزاده و مسعود شعاری می‌اندازند. اما نه! صبر کنید! پرکاشن‌های ایرانی؛ دایره، زنجیرهای دف، ساز دُم دُم حرکت‌ها و الگوهایی نو را آغاز می‌کنند که در موسیقی ایرانی نشنیده‌ایم.

آیا این نوعی تلفیق است؟ هر چه که هست، شبیه آن را نشنیده‌ایم و برایمان تازگی دارد. حرکت ملودی‌ها و استفاده از سازها مارا چند بار غافلگیر می‌کند. آهنگ‌های تارنوش اغلب با یک تِم اصلی آغاز می‌شود، همان تم ادامه پیدا می‌کند، پخته‌تر و پیچیده‌تر می‌شود، سازها در هم تنیده می‌شوند و درختِ ارکستراسیون، در نقطه‌ای مشخص شکوفه می‌دهد. در آن نقطه یکی از سازهای ایرانی، نغمه‌ای از قلب موسیقی نواحی ایران می‌نوازد. در این نقطه باید به «تارنوش» آفرین گفت.