به گزارش خبرنگار مهر، بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای از سال ۱۳۹۸ اقدام به برگزاری اردوهای آموزشی بازیسازی در سراسر کشور با هدف تمرکززدایی از پایتخت کرده که با شروع کرونا و برگزاری اولین بوت کمپ در بیرجند، در این دوره‌ها وقفه‌ای ایجاد شد و سپس از ابتدای سال ۱۴۰۱ این اردوها از سر گرفته شد. از تیرماه ۱۴۰۱ اردوها از شهر زاهدان شروع شد که همزمان با دوره مدیریت سیدصادق پژمان بوده و حالا بیست و یکمین اردو هم در شهر زاهدان و در دوره مدیریت محمد امین حاجی هاشمی برگزار شده است.
اما این اردوها چه مسیری را پشت سر گذاشته و موفق به آموزش چند نفر شده‌اند؟ و مهم‌تر از همه اینکه وعده مهارت یابی و اتصال بازی‌سازان آموزش دیده به صنعت بازی تا چه حد محقق شده است.
برآوردی که از برگزاری هر بوت کمپ بازیسازی صورت گرفته به صورت میانگین ۲۵ تا ۵۰ میلیون تومان است. در واقع اگر حداقل هزینه را در نظر بگیریم، ۲۱ بوت کمپ با این مقدار چیزی در حدود ۵۲۵ میلیون تومان می‌شود که اگر هزینه‌های نیروی انسانی شامل هزینه‌های اجرایی و حق مأموریت و … را به آن اضافه کنیم، بسیار بیشتر از این عدد خواهد شد. در واقع دولت چه در بودجه متعلق به بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای و چه در ادارات فرهنگ و ارشاد اسلامی و… مکلف به هزینه‌های قابل توجهی برای برگزاری این رویدادها شده اند که هدف اولیه و اساسی آن، اتصال بازی‌سازان به صنعت بوده است. حال باید دید که اصلاً این رویدادها موفق به آموزش واقعی شده و افرادی که فاقد مهارت بوده‌اند طی این رویداد یا آموزش‌های بعدی آن توانسته‌اند به درجه‌ای برسند که با تیم خود بازی تولید کنند؟
تاکنون گزارش جامع و مفصلی از بوت کمپ‌های بازیسازی برگزار شده از بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای منتشر نشده است. آمارهای دقیقی از تعداد دقیق افراد آموزش دیده در کشور و به تفکیک استان‌های برگزار شده نیست. علاوه بر این، ابهاماتی در برگزاری این رویدادها و وعده‌های ارائه شده وجود دارد که می‌توان به کیفیت و توانمندی اساتید این بوت کمپ‌ها، استمرار دوره‌های آموزشی پس از رویداد، نیاز واقعی استان‌ها و شهرهای میزبان اشاره کرد.
برای مثال در سال جاری و پایان سال ۱۴۰۲ رویدادهای مشابهی در یک سطح در شهر ملارد برگزار شده که میزبانی یکی از این رویدادها فقط در «مدرسه دخترانه استعدادهای درخشان فرزانگان ملارد» بوده است؛ در حالی‌که قرار بوده این بوت کمپ‌ها از ابتدا در مقیاس بزرگ‌تری، میزبانی یک استان را به عهده داشته باشند. این اتفاق حتی در مورد شهر بیرجند نیز رخ داد.
پس از برگزاری اولین بوت کمپ در آذرماه ۱۳۹۸ در استان خراسان شمالی و در پارک علم و فناوری آن استان، امسال بهار شاهد برگزاری یک بوت کمپ دیگر در بجنورد و به میزبانی یک هنرستان بودیم. آیا این رویدادها را می‌توان در کارنامه بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای به عنوان عملکردی درخشان ثبت کرد؟ چرا رویدادهایی که مقیاس بزرگی به وسعت یک استان یا مرکز آن را داشتند، اکنون به یک هنرستان یا دبیرستان کاهش یافته‌اند؟
از سوی دیگر، اساس برگزاری بوت کمپ‌های بازیسازی، تأمین نیروی انسانی مورد نیاز صنعت بازی در کشور بوده است. پس از مهاجرت گسترده بازی‌سازان ایرانی، اغلب تیم‌ها و شرکت‌های بازی‌ساز داخلی دچار خلأ جدی نیروی انسانی شدند و در این زمینه بنیاد در دوره قبل تصمیم به رفع این نیاز با محرومیت زدایی از استان‌ها و آموزش فوری و کپسولی گرفت.
اگر چه علاقه‌مندان زیادی طی گزارش‌های ۹۸ تا ۱۴۰۱ توسط بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای معرفی شدند اما تا کنون و پس از گذشت ۲۱ بوت کمپ بازیسازی، هنوز اخباری از اتصال یا عدم اتصال افراد آموزش دیده به صنعت بازی کشور گزارش نشده است. در واقع پس از گذشت حداقل ۳ سال از پایان کرونا و برگزاری دومین بوت کمپ بازیسازی، هیچ سازوکاری از سوی بنیاد برای مرتفع سازی خلأ نیروی انسانی در صنعت بازی کشور دیده نمی‌شود.
مسأله‌ای که این میان سوال برانگیز است، حذف معاونت حمایت و ساختار حمایتی همگرا از ابتدای سال ۱۴۰۲ و برکناری یکباره آخرین معاون آن است. سیستم حمایتی همگرا در این سال‌ها با مقدار بودجه‌ای که دولت در اختیار آن قرار داده بود، مکلف به حمایت مالی و غیرمالی از بازی‌سازان کشور و حتی تأمین نیروی انسانی برای آنها بود. با حذف این مکانیزم، عدم تأمین نیروی انسانی واقعی برای صنعت در این بوت کمپ‌ها و هزینه کرد مبالغ سنگینی برای برگزاری اردوها و اعزام بازی‌سازان از تهران به شهرهای دیگر، حالا باید پرسید بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای در پایان دوره مدیریت فعلی چه تصمیمی خواهد گرفت؟
نظر شما