سپیده خلیلی، نویسنده و مترجم ادبیات کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر، نقد ادبیات کودک را متفاوت با بزرگسال دانست و افزود: ما در نقد ادبیات کودک، بیش از هر چیز باید به مخاطب خود و سلیقه او نگاه کنیم. برای مثال گاه، کتاب‌هایی که برای خردسالان منتشر می‌شود، صرفا جنبه آوایی دارد، اما بچه‌های خردسال، بیش از هر چیز از این آواها به خاطر موسیقایی بودنش لذت می‌برند. حالا منتقدان بزرگسال بنشینند و بگویند اینها اصوانی است که هیچ معنا و مفهومی ندارد. به چه کار می‌آید وقتی بچه‌ها را تا این اندازه جذب می‌کند؟
نویسنده کتاب «قصه‌های انگشتی» با اشاره به اینکه چند سالی است نقد ادبیات کودک جدی‌تر و کتاب‌ها حرفه‌ای‌تر شده‌اند، گفت: یک دوره‌ای از «حسنی نگو یه دسته گل» منوچهر احترامی تقلید و تلاش می‌کردند تا یک حسنی پرفروش داشته باشند. این کتاب‌ها ارزش چندانی نداشت و باعث پایین آمدن سطح ذوق و سلیقه مردم می‌شد، اما دو ـ سه سالی است که کارها به لحاظ محتوایی غنی‌تر شده و نقد ادبیات کودک را جدی گرفته‌اند.
خلیلی معتقد است، کودکان باید آثار مربوط به خود را نقد کنند. به گفته او داستان‌نویسی برای کودک هم اصولی دارد که باید رعایت شود، اما یک کودک می‌تواند از دیدگاه کودکانه خود به یک اثر نگاه کند. این به معنی نقد جدی و حرفه‌ای یک اثر نیست. این نقد از دیدگاه مخاطب برای مخاطب است که ارزش و اعتبار خاص خود را دارد.
این نویسنده و روان‌شناس کودک با اشاره به اینکه تفاوت اصلی نقد ادبیات کودک و نوجوان در مخاطب این دو است، افزود: ما نمی‌توانیم مخاطب ادبیات کودک را نادیده بگیریم. شاید در ادبیات بزرگسال، گاهی نویسندگان برای به اصطلاح سایه خود بنویسند، اما در ادبییات کودک چنین چیزی معنا ندارد.