به گزارش خبرگزاری مهر، پایگاه خبری الانتقاد لبنان اخیرا در گزارشی به افشای بخشی از جنایات رژیم صهیونیستی در یکی از زندانهای محرمانه این رژیم پرداخته که راز آن را تنها کسانی می دانند که سالها در آن بسر می برده اند.
"مصطفی الدیرانی" از رهبران آزاده مقاومت لبنان که 8 سال از زندگی اش را در این زندان به اسارت گذرانده از جمله این افراد است. وی با تمام وجود شکنجه های دلهره آور در این زندان را تجربه کرده و اسراری بسیار مهم از آن در سینه دارد.
دیرانی که در سال 1994 توسط نیروهای کماندوی رژیم صهیونیستی در منزلش در منطقه بقاع (جنوب لبنان) ربوده و به فلسطین اشغالی انتقال داده شد، در این باره می گوید: دهها تن از اسیران لبنانی تجربه حضور در زندان 1391 را داشته اند. مرحله تحقیق و بازجویی از اسرای لبنانی قبل از انتقال آنان به زندانهای اصلی در فلسطین اشغالی در همین زندان می گذشت. اما در این میان برخی همچون من بودند که برای سالهای طولانی در زندان 1391 تحت بازداشت قرار گرفتند.
 در برخی موارد اسیران به همان حالت عریان در دمای بسیار سرد سلول زیر باد خنک کننده ها قرار می گرفتند، لحظاتی بعد یکی از عوامل بازجویی درب سلول را باز می کرد و یک سطل آب بسیار داغ و یا سرد روی اسیران می ریخت.  |
| مصطفی الدیرانی |
وی تاکید می کند: این زندان سری قوانین مخصوص به خود را دارد، روشهای شکنجه در آن تا حدی خشن است که موجبات معلولیت یا مرگ اسیران را به وجود می آورد. از روز نخست بازداشتم به زندان 1391 انتقال داده شدم. آنان پوششی بر روی سرم گذاشته بودند تا جایی را نبینم، دستهای از پشت با دستبند بسته شده بود و به پاهایم زنجیرهای بسیار سنگینی بسته بودند که اثر آن تاکنون هم بر روی پاهایم وجود دارد.
این شخصیت لبنانی در ادامه افزود: من و تمام کسانی که وارد زندان 1391 می شدیم، نمی دانستیم کجا هستیم و در چه زندانی می خوابیم. تنها عباراتی که از نظامیان صهیونیست می شنیدیم اظهاراتی با این مضمون بود: "شما روی کره ماه هستید" ، "شما در گورستان هستید"، "شما در خارج از اسرائیل هستید"، "شما در فضا هستید"، "شماها در یک زیردریایی بسر می برید" و ... اینها عباراتی بود که ما از نظامیان می شنیدیم و باعث می شد بیشتر احساس تنهایی و عزلت کنیم. از طرفی با توجه به اینکه همیشه روی سرهایمان پوشش قرار داشت، تشخیص روز و شب برایمان غیر ممکن بود.
الدیرانی ادامه داد: پس از بازداشت، اسیران تحت بازجویی انتقامجویانه عوامل صهیونیستی در سلولهای انفرادی قرار می گرفتند. عوامل بازجویی رژیم صهیونیستی در این سلولها زشت ترین انواع شکنجه ها را از اجبار اسرا به عریان کردن خود و نگه داشتن آنان در همین وضعیت در برابر خودشان تا انواع شکنجه های روانی و اخلاقی انجام می دادند. در برخی موارد اسیران به همان حالت عریان در دمای بسیار سرد سلول زیر باد خنک کننده ها قرار می گرفتند، لحظاتی بعد یکی از عوامل بازجویی درب سلول را باز می کرد و یک سطل آب بسیار داغ و یا سرد روی اسیران می ریخت.
وی افزود: در ادامه این مراحل نظامیان صهیونیست شروع به ضرب و شتم اسیران با نواختن مشت و لگد می کردند. در ادامه زندانیان به شیوه جنون آمیزی تحت تکانهای شدید قرار می گرفتند و سیمهای برقی به بدنشان متصل می شد. این شکنجه ها در حالی رخ می داد که اسرا جز مقداری بسیار ناچیز غذا نمی خوردند. در سلولها صدای موسیقی نیز تا حدی زیاد بود که اسیران را تا حد جنون پیش می برد.
این رهبر آزادگان مقاومت لبنان که سالهای طولانی در زندان 1391 بسر برده، تاکید کرد: در تمام مدت بازجویی اسرا مجبور به نشستن روی صندلیهای بدون قسمت پشتی بودند که در همین حین به شدت ضرب و شتم می شدند. در برخی موارد اسیران را از روی صندلی پرت کرده، تکان می دادند و آنها را مجبور به خوردن ته سیگارهای بازجویان می کردند.
|
الدیرانی در طول 8 سال اسارت با وجود شکنجه های روحی و روانی که برخی از آنها از آنچه گفته نیز بدتر و خشن تر است، در تلاش بود که مکان بازداشت خودش را کشف کند. |
| الانتقاد |
وی افزود: پس از انجام مراحل تحقیقات که توضیح داده شد، زندانی به یک سلول انفرادی دیگر انتقال داده می شد تا دوران حبس خود را بگذراند. این سلولها بسیار کوچک، نمناک، کثیف و پر از حشرات آزاردهنده و خطرناک بود. در این سلولها مدفوع جاری بود و بوی بسیار بدی در آن وجود داشت. پنجره ای در این سلولها تعبیه نشده بود و تنها از منفذی بسیار کوچک طیفی بسیار ضعیف از نور به داخل سلولها راه داشت.
الدیرانی که به امیر اسیران آزاد شده مقاومت لبنان مشهور است و 8 سال در زندان 1391 تحت شکنجه قرار داشته در ادامه گفت: دیوارها کاملا مشکی و سنگهای آن بتون آرمه بود. با توجه به تاریکی شدید سلول نیز امکان دیدن و حتی خواندن کلمه ای نیز در سلولهای زندان 1391 نبود. اکثر سلولها حمام و دستشویی نداشتند. آب جاری و صابون نیز در آنجا دیده نمی شد. اسیران تنها می توانستند از حوله و یا تکه پارچه هایی برای پاک کردن خود استفاده کنند.
وی افزود: در این سلولها حوضچه کوچکی وجود داشت که به ندرت خالی بود و اکثر اسرا از آن به عنوان دستشویی استفاده می کردند. شیر آب زندان نیز تحت کنترل نگهبانی مخفی قرار داشت و باز نمی شد. با توجه به این شرایط نظافت شخصی اسرا در زندان 1391 مسئله ای کاملا غیر ممکن بود.
الدیرانی خاطرنشان کرد: در اکثر شبها زندانبانان با کوبیدن بر درب سلولها و فریاد کشیدن اسیران را از خواب محروم می کردند. علاوه بر ضرب و شتم، تهدید و شکنجه اسیران که مسئله ای روزمره تبدیل شده بود، بازداشت شدگان با شکنجه های روانی متعددی بودند که آثاری همچون ترس و وحشت روانی، گوشه گیری، ضعف، کمبود خواب، کم تحرکی و عدم برقراری ارتباط با دیگران به وجود می آورد. اینها روشهایی بود که صهیونیستها برای از بین بردن قدرت مقاومت اسرا انجام می دادند تا آنان را به انجام فرامین بازجویان مجبور کنند. همه این شکنجه ها در کنار این مسئله که اسرای زندان 1391 خود را فراموش شده می دانستند باعث ایجاد حالت وحشت روانی آزاردهنده ای در بین اسیران می شد.
پایگاه خبری الانتقاد که این گفتگو را با مصطفی الدیرانی انجام داده در ادامه نوشت: الدیرانی در طول 8 سال اسارت با وجود شکنجه های روحی و روانی که برخی از آنها از آنچه گفته نیز بدتر و خشن تر است، در تلاش بود که مکان بازداشت خودش را کشف کند. وی هر بار که به دادگاه فراخوانده می شد و تحت تدابیر شدید امنیتی درون جعبه ای چوبی قرار می گرفت، تلاش می کرد فضای بیرون زندان را ببیند اما تلاشهایش به جایی نرسید. در نهایت وی تصمیم گرفت با بلندکردن صدای خود از درون جعبه چوبی و گفتگو با افراد خارج از آن در جهت یافتن مکان بازداشت خودش تلاش کند.
وی در این باره اظهار داشت: تمامی تلاشهای ما در سال 2000 (در زمان برگزاری دادگاه اسیران) برای گزارش شکنجه های موجود در این زندان به مجامع بین المللی از جمله صلیب سرخ جهانی بدون نتیجه باقی ماند و هیچ کدام از این موسسات نتوانستند وارد این زندان شده و تاسیسات موجود در آن را ببینند. اما در نهایت سرویس امنیتی رژیم صهیونیستی مجبور به اعتراف به وجود این زندان موسوم به زندان 1391 شد و دلایلی برای سری نگه داشتن مکان و جزئیات آن ارائه کرد.
الانتقاد در پایان نوشت: 1391 یک زندان سری است که تا امروز هم اسرار آن در ابهام باقی مانده است. اطلاعات آن به جز معدودی از مقامات ارشد امنیتی و حکومتی در اختیار کسی قرار ندارد و تنها این مقامات هستند که شمار زندانیان آن را می دانند. "لیئا تسمیل" حقوقدان اسرائیلی در این باره می گوید: "هیچ تفاوتی میان این زندان و زندانهایی که توسط دیکتاتورهای نژادپرست آفریقای جنوبی اداره می شد، وجود ندارد". خاطر نشان می شود این زن اسرائیلی تنها شخصیت حقوقی بوده که تاکنون دادخواستی را در مسئله وقوع شکنجه های روانی و بدنی در زندان 1391 تهیه کرده که این دادخواست به بهانه حفاظت از امنیت اسرائیل توسط مقامات صهیونیستی رد شده است.
نظر شما