جای خالی تصویرگری در رمان‌های نوجوان حس می‌شود

به گزارش خبرنگار مهر، دومین نشست داستان‌خوانی نویسندگان طرح رمان نوجوان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در مرکز شماره هفت کانون در مشهد، جدای از خوانش و نقد تازه ترین آثار نویسندگان کودک و نوجوان ایران به محلی برای بحث در مورد لزوم تصویرگری کتاب های منتشر شده در قالب رمان برای نوجوانان مبدل شد.

جمال‌الدین اکرمی نویسنده و پژوهشگر حوزه تصویرگری دراین نشست و در حاشیه داستان‌خوانی نویسندگان در سخنانی اظهار کرد: تصویرگری موضوعی هوشمندانه در ادبیات نوجوانان است که پیش از این هم در کانون بر روی آن کار شده بود ولی در طرح رمان نوجوان امروز جای آن بسیار خالی است. مساله اصلی این است که تصویرگری به ویژه زمانی که با ویژگی های بومی نیز همراه باشد به مخاطب ما شناخت می دهد و این مساله به او آگاهی می بخشد.

وی افزود: مهمترین دلیل بودن این مساله، خالی نشدن فضای ذهنی خواننده به واسطه درگیر شدن با تصاویر است و به همین دلیل است که حس می کنم که جای تصویرگری در رمان های نوجوان و حتی مجموعه رمان نوجوان کانون بسیار خالی است.

وی همچنین تاکید کرد: حضور یک گرافیست هوشمند در این مجموعه می توانست منجر به این شود که هر کدام از آثار که نیاز به تصویرگری دارد، از سوی او انتخاب و برای طراحی تصاویر برای آن برنامه ریزی شود.

در ادامه این نشست، هدی حدادی در سخنانی با اشاره به اینکه از نظر شکلی نمی توان با تصویرگری در رمان های نوجوان مخالف بود، گفت: طرح رمان نوجوان کانون از ابتدا به شکلی طراحی شده است که بی نیاز به تصویرگری منتشر شود.

وی ادامه داد: تصویرگری موضوعی است که می‌تواند هم اندازه تالیف، زمان بگیرد و انتشار اثر را به تعویق بیندازد و به نظرم با توجه به جریان انتشار رمان‌های نوجوانانه در کانون، این مقوله بسیار هوشمندانه از این ماجرا کنار گذاشته شده است.

وی همچنین با اشاره به آثار تصویرگری شده داستانی در خارج از ایران و مقایسه آنها با داخل کشور نیز گفت: باید قبول کنیم که میان نویسنده و تصویرگر در خارج از ایران نوعی ارتباط پوستی و خونی برقرار است که به نظر نمی رسد در ایران چنین پیوندی شکل گرفته باشد.

محمدرضا یوسفی دیگر نویسنده شرکت‌کننده در این بحث نیز با اشاره به اینکه نقس تصویرگری برای رمان نوجوانان امر ناپسندی نیست، گفت: مساله اصلی در این است که ما تصویرگران قابلی برای تحقق این خواسته در ایران نداریم و در واقع نخواسته ایم که تربیت کنیم.

وی افزود: مشکلات تصویرگری و زمان بردن آن را هم نباید فراموش کرد. من به شخصه جز با اصرار ناشرم تن به تصویرگری آثارم نمی دهم چون اگر می خواستم اسیر تصویر و تصویرگری شوم تا به امروز شاید برخی از آنها هنوز منتشر نشده بود.