سازمان‌ها، ساعتی را به آموزش قصه‌گویی به کارمندان مادر اختصاص دهند

عذرا وکیلی، قصه‌گو در گفتگو با خبرنگار مهر، با بیان اینکه پدر و مادرها با قصه می‌توانند آنچه را می‌خواهند و در ذهن دارند، به شیوه‌ای جذاب به بچه‌ها منتقل کنند، گفت: اگر یک مادر یا پدر حتی یک مربی بلد باشد قصه بگوید، می‌تواند بچه‌ها را جذب کند و آنچه را که می‌خواهد به آنها آموزش دهد.

مجری برنامه «سلام کوچولو» ارتباط مستقیم میان مادر و فرزند را مهم‌ترین ویژگی قصه‌گویی دانست و افزود: یک مادر با فرزند خود در ارتباط است و همه بچه‌ها اخلاق شبیه به هم ندارند؛ یکی سمج و زورگو است و دیگری بسیار مهربان و دست و دل‌باز و هیچ‌کس هم بهتر از مادر نمی‌داند چطور باید بچه‌اش را جذب کند و چه خوب که مادران قصه‌گویی بدانند.

وکیلی در پاسخ به اینکه اما مادران و پدران درگیر مسایل روزمره و گذران زندگی هستند و کمتر فرصت و حوصله قصه گفتن برای فرزندانشان را دارند، گفت: چند سال پیش، پدران و مادران خیلی کم حوصله بودند. این کم حوصلگی در زنان بیشتر بود چرا که به تازگی و به‌خاطر فشارها و مشکلات اقتصادی ناچار شده بودند از صبح تا شب کار کنند و زمان کمتری را به کودکان خود اختصاص دهند. الان هم از تورم و مشکلات اقتصادی کم نشده اما زنان به شرایط خود عادت کرده‌اند و زمان می‌گذارند و به کودکان خود اهمیت می‌دهند و برایشان کتاب می‌خرند و قصه می‌خوانند.

گوینده برنامه «قصه‌های شب» در پاسخ به این سوال که چگونه می‌‎توان یک قصه نوشتاری را به گفتاری تبدیل کرد؟ یادآور شد: بچه‌ها که سواد خواندن و نوشتن ندارند پس این هنر قصه‌گو است که عین کلام را نخواند. مثلا مادر یا پدر یا هر کسی که برای بچه قصه می‌خواند، می‌تواند جمله‌ها را بر اساس روحیه و حس و حال کودک تغییر دهد. هستند مادرانی که در پایان داستان می‌گویند: «می‌بینی عزیزم، حسنی به حمام رفت و دست و صورتش را شست مثل تو که تمیز و مرتبی؛ حمام می‌کنی و دندان‌هایت را مسواک می‌زنی!».

به گفته وکیلی اگر شهرداری در خانه‌های فرهنگی که به پا کرده، کلاس‌های آموزش قصه‌گویی بگذارد یا اداره‌ها هفته‌ای یک ساعت را به آموزش مادران اختصاص دهند، هم به رشد هنر قصه‌گویی و زنده ماندن آن کمک کرده‌اند هم مادران از این طرح استقبال می‌کنند.

وی قصه‌خوانی را جدای از قصه‌گویی دانست و افزود: هر گوینده‌ای نمی‌تواند قصه‌گو باشد. قصه گفتن، به ویژه در رادیو که نور و تصویر و فضا وجود ندارد و مخاطبان، تغییرات چهره قصه‌گو را درنمی‌یابند و تنها از طریق صدا و لحن می‌توانند با او ارتباط برقرار کنند، کار بسیار دشواری است و ما باید قدر قصه‌گویانی چون روانشاد حمید عاملی، مریم نشیبا و محمدرضا سرشار را بدانیم.

به گفته عذرا وکیلی، قصه‌گویی کار بسیار دشواری است و بعضی به اشتباه فکر می‌کنند همین که قصه‌ای را در دست بگیرند و از رو بخوانند کافی است در حالی که قصه‌گو باید با تک تک جملات و کلمات بازی کند و حس خود را به خوبی به مخاطب منتقل کند.

او در پاسخ به این‌ سوال که چه تفاوتی میان نقالی و قصه‌گویی امروز وجود دارد؟ گفت: نقالی برای گروه سنی بزرگسال است. گرچه حرکات دست نقال و بچه مرشد گفتن او، کودکان را هم جذب کند اما کلام، کودکانه نیست در صورتی‌که توجه به گروه سنی مخاطب، اصل مهمی در قصه‌گویی است و اگر قصه‌گو مخاطب خود را نشناسد، شنونده خود را از دست می‌دهد.