نویسندگان ما نه مخاطب را می‌شناسند و نه ادبیات را

نوید سیدعلی اکبر، نویسنده کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر به این‌که زمانی نشریات کودک و نوجوان، نسلی از شاعران، نویسندگان و تصویرگران را تربیت می‌کردند اما امروز، مجلات چنین کارکردی را از دست داده‌اند، اشاره و بیان کرد: یک روزگار، نشریاتی چون«کیهان بچه‌ها» و «سروش نوجوان» به یک کارگاه آموزشی شبیه بودند و در فضایی به نام فضای تحریه آدم‌هایی تربیت می‌شدند که دست اندرکاران ادبیات کودک و نوجوان بودند.

نویسنده کتاب «بابای من با سس خوشمزه است» با اشاره به این‌که در دوره جدید دست‌اندرکاران نشریات تنها به انتشار مجله خود فکر می‌کنند گفت: امروز کمتر کسی دغدغه پرداختن به ادبیات کودک و نوجوان را دارد؛ دست‌اندرکاران نشریات به چاپ مجله خود و سودآوری آن فکر می‌کنند و از آنجا که بیشتر مجلات کودک و نوجوان، دولتی هستند هر نشریه‌ای سیاست‌های سازمان یا نهاد متبوع خود را تبلیغ می‌کنند.

سیدعلی‌اکبر، «سروش نوجوان» در دوره قیصر امین‌پور را  به یک کارگاه آموزشی مانند کرد که نقش عمده‌ای در سمت‌وسو دادن به شعر نوجوان داشته است و افزود: زمانی«سروش نوجوان» شبیه به یک کارگاه آموزشی بود. قیصر امین‌پور، فریدون عموزاده خلیلی و بیوک ملکی، نقش بسیار مهمی در شکل دادن به جریان شعر نوجوان داشتند و شعر نوجوان با این نشریه هویت مستقل‌تری یافت حالا این فضای کارگاهی وجود ندارد و مسئولیت تربیت داستان‌نویسان بر عهده کلاس‌های آموزشی گذاشته شده است.

نویسنده کتاب«بچه غول باید توی مدرسه بماند» معتقد است که ادبیات کودک و نوجوان، جدی گرفته نمی‌شود. از سوی دیگر یک زمان نویسندگان به این فکر می‌کردند که بعد ما چه کسی می‌خواهد بنویسد و راه ما را ادامه دهد به همین‌خاطر به تربیت نسل بعد خود همت می‌گماردند اما امروز این تعصب وجود ندارد و نویسندگان چنین تعهدی را در خود احساس نمی‌کنند.

به گفته سیدعلی اکبر گرچه نمی‌توان وجود رسانه‌های دیگر چون ماهواره و اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای را نادیده گرفت اما همچنان اگر نشریه خوبی وجود داشته باشد، بچه‌ها مخاطب آن هستند. این همه می‌گویند آمار مطالعه پایین است من براین هستم که اگر کتابی خوب و خواندنی باشد، دیده می‌شود حالا درست تیراژ میلیونی وجود ندارد اما حداقل به چاپ سوم یا چهارم می‌رسد.

این نویسنده کودک و نوجوان معتقد است: بسیاری از نویسندگان ما نه مخاطب را می‌شناسند و نه ادبیات را پس چگونه می‌توان انتظار داشت که مخاطب آنها را پس نزند و با کتاب‌هاشان ارتباط برقرار کند؟!