به گزارش خبرگزاري "مهر" به نقل از الشرق، دكتر ابويعرب مرزوقي استاد دانشكده علوم انساني دانشگاه تونس درباره " ابن خلدون" در تونس سخنراني كرد و گفت: ابن خلدون توانسته است پيوندي در فلسفه تاريخ و فلسفه دين به وجود بياورد كه اين مسئله دركتاب" المقدمه" به خوبي نمايان است.
دكتر ابويعرب اظهار داشت: وي به آيات قرآني و متون اسلامي بسيار توجه مي كرد و در تحقيقات خود از احاديث نبوي و اسلامي بهره مي گرفت.
دكتر مرزوقي تصريح كرد: ابن خلدون جهت فهم و درك جامعه از نظريه هاي ديني بشر كه واصل بين تاريخ و يا واصل بين دين و دنياست، بهره مي گرفت. وي در اين روش به منظور اثبات وصل و ارتباط دو فلسفه يعني فلسفه تاريخ و فلسفه دين از جايگاه وجودي انسان از حيث اينكه وي ناظر امور و عامل آنهاست استفاده مي كرد. وي تاريخ و دين را دو امر تفكيك ناپذير قلمداد مي كرد، از اين رو به فهم و درك ارتباط بين فلسفه دين و فلسفه تاريخ همت گماشت.
اين استاد دانشگاه ياد آور شد: وي از دو فكر نظري و عملي به منظور ارتقاء سطح بشر مدد جست و از پيشگامان طبيعت و ما بعد الطبيعه بود، وي الهيات را تكميل كننده علوم انساني و بشري مي داند و آن را به منظور وصل ميان دين و تاريخ ضروري قلمداد مي كند و از آن راهي براي شناسايي تمدن بشري ياد آوري مي كند.
وي با اشاره به وجوه فكر تاريخي و اجتماعي ابن خلدون اظهار داشت: در تفكرات ابن خلدون فكر و تمدن عربي و اسلامي از بارزترين و والاترين تمدنها به شمار مي رود و آن به عنوان تكميل كننده ميراث علوم انساني و علوم اجتماعي است.
ابن خلدون كه در اصل از خانواده اي اندولسي (اسپانيايي) و ثروتمند و نزديك به قدرت سياسي بود، سالياني پر تب و تاب را گذراند و در دربارهاي تونس، مراكش و مصر، به شغل ديواني و قضاوت پرداخت و بارها عزيز و محترم و به دفعات نيز مغضوب و مطرود و زنداني شد.
وي كه در كشورهاي ديار مغرب اسلامي اقامت داشت، از سياست و قضاوت تجربه اي گران اندوخت و اين تجربه را به دانش دايرة المعارفي گسترده خود در زمينه فلسفه، طبيعيات و علوم ديني گره زد و سرانجام به نوشتن تاريخ روي آورد.
كتاب "تاريخ" ابن خلدون مشهور به "العبر" با عنوان كامل آن "العبر و ديوان المبتدأ و الخبر، في ايام العرب و العجم و البربر و من عاصرهم من ذوي السطان الاكبر" (عبرت ها و ديوان مبتدا و خبر، درباره روزگار تازيان و ايرانيان و بربرها و قدرتهاي بزرگ معاصر آنها) نام دارد، اما اين كتاب بيشتر با "مقدمه" آن شهرت دارد.
نظر شما