هنر قصه‌گوست که اثر نوشتاری را به قصه‌های شنیداری تبدیل می‌کند

جعفر ابراهیمی، شاعر و نویسنده کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به این‌که لازم است قصه‌ها به‌روز شوند، گفت: قصه‌ها همواره شنیدنی و جذاب هستند، اما لازم است به‌روز شوند؛ اصلاً این ویژگی ادبیات شفاهی است که سینه به سینه از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و خود را با نیاز مردم در هر زمان و مکانی هماهنگ می‌کند.

نویسنده قصه «جوری جورتان» با اشاره به این‌که پدران و مادران امروز، آن‌گونه که باید و شاید، قصه و قابلیت‌هایش را نمی‌شناسند، گفت: بچه‌ها همواره قصه را دوست دارند و از شنیدن آن لذت می‌برند، اما پدر و مادرهای امروز قصه نمی‌دانند. حتی اگر کتاب قصه بخرند با شیوه گفتن آن به خوبی آشنا نیستند و گاهی فرصت و حوصله این کار را ندارند. انگار پدر و مادرها اهمیت قصه را از یاد برده و فراموش کرده‌اند با استفاده از قصه می‌توانند مطالب بسیاری را به روش غیرمستقیم به بچه‌های خود آموزش دهند.

به گفته ابراهیمی، خوب است سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی، ساعتی را به آموزش قصه‌گویی اختصاص دهند. چه اشکالی دارد اگر خانه‌های فرهنگی که وابسته به شهرداری‌ها هستند یا سازمان صدا و سیما به قصه‌گویی و آموزش آن اختصاص دهند یا آموزش و پرورش معلمان خود را با این قالب آشنا کند؟ آن هم در روزگاری که بیشتر کشورهای پیشرفته از این روش برای آموزش مطالب درسی خود به بچه‌ها بهره می‌برند.

این نویسنده کودک و نوجوان به تفاوت میان قصه‌گویی و قصه‌نویسی اشاره کرد و افزود: در قصه‌گویی، لحن و نوع گفتار بسیار اهمیت دارد. قصه‌نویسی، مقوله متفاوتی است. نویسندگان می‌توانند قصه‌های «هزار و یکشب»، «شاهنامه»، داستان‌های نظامی و حکایت‌های کلیله و دمنه را بازنویسی کنند و به قالب قصه درآورند، اما قالب این قصه‌ها نوشتاری است. حالا هنر قصه‌گوست که این نوشتار را به قصه‌هایی برای گفتن و شنیدن تبدیل کند. پدر و مادرها و مربیان، نقش بسیار مهمی دارند که با لحن و حالت چهره خود قصه‌ها را برای بچه‌ها دلنشین و تاثیرگذار کنند.

ابراهیمی با انتقاد از صدا و سیما گفت: رسانه ملی، ساعات بسیاری را به برنامه‌های بی‌محتوا اختصاص می‌دهد. رادیو به مسایلی می‌پردازد که از درجه اهمیت کمتری برخوردار است. چه اشکالی دارد اگر ساعتی را به قصه‌گویی اختصاص دهند. خاطره «شب بخیر کوچولو» هنوز در خاطر بسیاری از کودکان دیروز هست. وقتی مادران از صبح تا شب کار می‌کنند و آن‌قدر خسته می‌شوند که توان قصه گفتن ندارند، چه اشکالی دارد اگر صدا و سیما این کاستی را جبران کند؟